uzunca bir süre sonra ilk kez entry giriyorum. bu uzunca bir süre zarfında çok şey yaşadım. güzel insanlar kaybettim, büyük başarılara imza attım, çok iyi insanlarla tanıştım, yaptığım bir şeyden ilk defa pişmanlık duydum ve galiba büyüdüğümü bir kez daha hissettim. 19 yaşındayım ve gelmeden önce nişanlandım. hayatımda “aile mutluluğu” kendi mutluluğumdan hep önce geldi. mutlu değilim. nişanlım olan insan birkaç hafta sonra yaşadığım ülkeye gelecek ve ben bunu istemiyorum. tanıdığım kimsenin bana ben istemedikçe ulaşamayacağı yerlere kaçıp gidesim var. hayır diyemiyorum. kaybettiğim insanı sadece son bir kez daha görebilecek olduğumu bilmeden yanına gitmek yerine bana zamanında dershaneden sadece bir ders erken çıkmama izin vermeyen hocama da, pişman olacağımı bile bile yapmak istemediğim şeyi bana bunu yapmaya zorlayanlara da, nişandan önce aileme de “hayır yapmayın” diyemedim.
ama siz lütfen demeye çalışın. insan ne olacağını önceden bilemeyince “keşke” diyebiliyor. keşke demekten ziyade bence hayırı tercih edin.
son olarak itiraf etmeliyim ki, ölmeyi ilk kez bu kadar çok istedim. ilk kez ölümle kurtuluşu bekledim.