asosyal itiraf

ya gideyim köyde sıradan ve mütevazi bir hayat yaşayayım, ya da yalılarda, köşklerde falan zevk sefa süreyim. bu ikisinin arasındaki tırt ve sikko hayat ruhumu daraltıyor. ne kendine yeten bir insanın huzuruna, ne de para problemi olmayan bi insanın rahatına sahibiz. bir adet apartman dairesi ve arabaya sahip olunca bu problemlerimizin biteceğine inandırılmış olmak çok acı. dairenin ve arabanın fiyatı yükseldikçe, içinde yaşadığımız kafesin boyutu biraz daha büyüyor, kendinizi özgür sanıyoruz. fakat bu durum, ödülünü yakalamak için koşarken son gücüyle çarkı çeviren bi fare olduğumuz gerçeğini de değiştirmiyor. ağzımıza çalınacak bir parmak balın tadına bakmak isterken, bütün bir ömür boyunca üstümüzden geçenin haddi hesabı yok. peki o zaman, bizim yerimize köşklerde ve saraylarda yaşayanlara neden, "gel buraya hemşerim, senin olayın ne" diyemiyoruz. çünkü hepimiz minik ve sevimli minnoş fareleriz. hadi bugün biraz daha hızlı çalışalım ve çarkımızı çevirip ödülümüzü kapalım. nasıl olsa doğuştan şanslı değiliz, geberene kadar bu hayatı ve arada kalmışlığı yaşamak zorundayız. o değil de entry saraylarda zevk ve sefa sürme isteğiyle başlayıp, adeta sovyetler birliğini yeniden kuracak coşkuyla bitti. siz bana bakmayın oğlum, sıkıcı bir haftanın asabiyet yaptım.* gaza gelip işinizden gücünüzden olmayın.* hadi bakalım herkes işinin başına :(