yakın arkadaş başlığını görünce fark ettim de en yakın arkadaşım dediğim insan artık sadece sıradan bir arkadaşımmış.
beraber büyüdük, her şeyimiz birdi ve hiçbir şey bizi ayıramazdı. i̇nsanlar benim adımı duyunca, adımın yanına direk onun adını koyardı. kahkahalarımız yeri göğü inletirdi ve ne zaman evlerimize dağılsak (evlerimiz karşılıklı) dayanamaz balkona çıkar yine konuşurduk çünkü kardeştik ve hiç ayrılmamalıydık.
evleniyormuş lan. ben bunu annemden duydum ve şaşırmadım. şaşıramadım çünkü neden böyle olduğumuzu düşünmekten.
ne bileyim allah mutlu etsin ama "sıradan" bir arkadaşı olarak kırıldım. koydu yani bildiğiniz.