abla olmak

o zamanlar ben yedi ablam sekiz yaşında. niye hatırlamıyorum ama çok kötü kavga etmiştik. benim saç diplerim onun da kolu kanıyordu o kadar kötü kavga etmişiz. annem başedemedi bizimle terlikle dövdü yine en hafifini yapmış. neyse annem bizi dövdükten sonra ben odanın bir köşesinde ablam diğer köşesinde çekmişiz bacaklarımızı kendimize biraz hırstan biraz da acıdan içli içli ağlıyoruz. bir süre sonra ablam dizlerinin üzerinde emekleyerek yanıma geldi, oturdu. gözyaşlarını elinin tersiyle sildi titrek sesiyle; "çok acıyo mu?" dedi. "yok, senin?" dedim o da yok dedi. güldük mahçup mahçup. aslında çok acıyordu ama ikimiz de ses etmedik. aradan yıllar geçti hâlâ öyleyiz. bir yerim acısa ilk ona koşarım. o da kendinden önce beni düşünür. iyi ki var be. cidden iyi ki. hayatımın en büyük şansı ona sahip olmam sanırım. başımdan eksik olmasın..