oğlum bak bu noktaya rica ediyorum düşmeyin lan.
böyle nasıl söyleyeyim tükenmişliğin son noktasında hissedilen son deneyim gibi bir şey. ya da ne bileyim yer çekiminin tüm aşağı çekme çabalarına rağmen o son raddede atmosfer dışına savrulup o sessizliğin uğultusunun hissedildiği an gibi bir şey.
saat 5 olmuş. daha çalışmam gereken yığınla not var. sinirden kendimi sikecek kıvama gelmişim. i̇çtiğim kahveler asabilik yapıyor sinirimi boşaltamadıkça götüme bir şeyler batıyor.
bir yandan yeni bir psikanaliz kitaba başladım kitap bana oğlum sen çok pis yarağı yemişsin diyor.
i̇şler yetişmiyor, dertler bitmiyor, sosyal hayat desen zaten yarrağı yemiş, ne aile kalmış ne arkadaş psikolojik olarak da kendimi sikmeme ramak kalmış durumda. masanın başında dokunsalar ağlayacağım. balkona çıkıp azıcık da şöyle sigara tütüreyim, azıcık da şöyle stresimi minimize edeyim, "aaa lan ne güzel kar yağıyor" diyerek romantizmle kendimi kandırayım sonra götüm donuyor. masanın başına geri geliyorum. saat olmuş 5.
anlatabiliyor muyum sayın amına koduğum saat olmuş 5.
2 saat sonra gün başlıyor. lan noluyor amk derken...
sikerim ulan böyle hayatı diyip açıyorsun bu programı.
"eğieğieği" diye gülen seyirciler, "höğürhökürtasdkjasd" diye bağırarak role girmeye çalışan sikimsonik oyuncular, zil sesi, bağırış çağırış, anlamsız gülüşmeler, arada bir iki hoş espri, ama genelde kaotik bir mizansen var hep.
bilgisayardan "uğuğuğuğagagasğdasldk" diye bir kaos sesi geliyor.
anlamsızca kopuyorsun hayattan.
düşünmeye fırsat bile verilmeden kesintisiz gürültü eşliğinde bir kaç saat zihinsel sessizlik yaşıyorsun. göbeğine de mandalina koydun mu bir an için yaşamını stand by konumuna alıyorsun.
lan galiba kimyasal yan etkisi görece az olan bir çeşit morfin keşfediyorum.
bi de bunun beyaz futbol ayarında futbol programıyla olan çeşidi var ancak o daha çok uyku öncesi/uyuya geçiş için kullandığım bir yöntem.
güldür güldür ise tamamen silikleştiriyor beni. sanki ben benden çıkmışım da kendimi tavandan izleyebiliyormuşum gibi oluyor.