iki yıldır haykırıyorum sana olan sevgimi. okul sıralarına yazdım, kantin masasına yazdım, duvarlara yazdım. artık asla girmeyecğin sosyal medya hesaplarına yazdım, arkadaşlarıma yazdım, sözlüğe yazdım, yolda gördüğüm kediye köpeğe seni anlattım. sonra düşündüm dedim ki ulan neden? neden sürekli bunları söylüyorum ki? neden içimde bitmek tükenmek bilmeyen bir sevgimi haykırma savaşı var ki? uzun uzun düşündüm. ve farkettim ki sana söyleyememiş olmam ruhumda çok derin bir yara. ne yaparsam yapayım asla kapanmayacak bir yara. çünkü bunun telafisi yok. geç kalmışlığın hiçbir telafisi yok. beni duymanı dinlemekten başka yapabileceğim hiçbir şey yok. üzgünüm.