özür dilerim sevgilim saramadım ellerini. buna dilediğini söyleyebilirsin; acizlik, aptallık, sorumluluklara saplantı, mecburiyet. hatta istemiyor bile diyebilirsin, kendi içinde çeşitli nedenler geçirebilir, kurabilirsin. i̇nan kızmam; kuruntuya, şüpheye bile düşebilirsin. ben saramadım ellerini. ama sevmedi diyemezsin. sevdim. ellerini seni çok sevdiğim için saramadığım vakitlerimiz de oldu bizim. çok sevdim. seni bu yüzden herkesten koparamadığım günlerimiz de oldu bizim. benim sensizlikte mutlu olmadığımı da bilmelisin. bir kere olsun gülmedi bu gözlerim. kime dokunduysam acısını çektim ben. kime sarıldıysam mide bulantısı içinde kıvrandım. senin bensizlikte geçirdiğin her saniyeyi izledim. başkalarına dokunuşlarını gördüm. engelleyemeden kudurdum karanlığın içinde. nefretler kustum. kendimi parçaladım, dağıttım, etrafımdakileri de dağıttım böyle anlat içinde. ben ellerini saramadım sevgilim. bu kadar çok değil de biraz daha az yoğunlukta olsaydı sana sevgim, beni kavurmuyor olsaydı şu an, şu vakitte benimle olurdun. sadece benimle. benden başka herkes ölü bilirdi seni. benden başka kimse duymazdı bir daha sesini; bir allahın kulu, meleklerinden cinlerine kadar tümü göremezdi gülüşünü. bir ben. seni daha az sevseydim yalnızca benim olurdun. yatağımda, salonumda, mutfağımda, koltuğumda, dizi izlerken kollarımda, uyurken göğsümde, yemekte yanımda, hep dizimin dibinde dururdun. aklından herkesi silerdim. dizilere şaşkınlıkla bakardın; dünyada bu kadar insan nasıl var olabilmiş diye. biz olurduk sadece. ben olurdum tüm dünyan, bilgin, hissin. ama seni çok seviyorum sevgilim. bundan dolayı olamıyorsun benimle.