gecenin kör karanlığında yaşamımda görebildiğim tek ışık elimde yanan sigara. öyle karanlık ve soğuk her şey. isınmak için kendi soluğumdan faydalanıyorum. gece körlüğüm perde indirse de gözlerime karşımda durduğunu görebiliyorum. gerçek değilsin elbette. sen hiç gerçek olmadın. olağan sessizliğinle oturuyorsun. bana bir sır vermek peşindesin. benim kulaklarım acıtıcı gerçeklerine artık kapalı. daha fazla kanamak istemiyorlar doğrularınla. ben daha fazla yüzleşmek istemiyorum yollarınla. ve ezilmek istemiyorum ihtimaller altında. ‘hep bu kadar zor muydu?’ sorusuna verecek tek cevabın var ’ve daha da zor olacak.’ sanki biri gelip hep en kötüsünü karalıyor oraya. ‘hayır bu da yetersiz. daha ağır. daha çok acı.’ daha çok. bir gün hikayede bir bölüm anlatacaksın bana ve dayanırsam onu yazacakmışım satırlara. bekliyorsun. gösterecekmişsin nasıl yazacağımı. konuşmadan aktarılanı nasıl kağıda dökeceğimi. toyluğuma gülüyorsun şimdi. 'i̇lla konuşmak mı gerekiyor söyleyebilmek için aklından geçeni?’ mesela senin o dudakların henüz hiç kıpırdamadı bu konuşmanın başından beri. oysa ben 7 sigara tükettim ciğerlerimde ve onlar 13 öksürükle karşılık verdiler geri. elimi attığım yerdeki bardağı bulamıyorum, ne garip hiçbir şey görmüyor hala gözlerim, sigara ucu bile yetmiyor buna, fakat sen orada duruyorsun tüm kararlılığınla. fazla somut. fazla orada. bana diktiğin gözlerini görmek için ışığa ihtiyacım yok. bana baktığını görmek için bakmaya da ihtiyacım yok. doğduğumdan beri izliyorsun beni. doğduğumdan beri kurtarıyorsun beni. ve mahkum ediyorsun bu cehenneme. hak ediyormuşum gibi.