bu hep böyleydi.
ben buradaydım, bendim.
sen orada ve sendin.
2 farklı yerde 2 farklı bedendik biz yeryüzünde çarpışmayı bekleyen.
uzaklığımız yanyana olmadığımız her saniye sonsuza uzanıyordu.
benim bağırdığım sana ulaşmıyordu, senin kahkahaların renklendirmiyordu benim günlerimi. biz o kadar farklıydık ki.
henüz yanyana iki atom bile olma şerefine erişememiştik.
senin ‘ora'ların bitmiyor, 'bura'ya varmıyordu.
yoktu.
biz sonsuzun iki ucuna aittik.
bir tesadüf, acı türeyecek ya, hayat da bu işte, adın düşüvermişti diyarıma. ben adına tutunup kavuşamayacağım saçlarını sevmiştim.
sevda imkansız olmak zorunda ya, işin karalığı da burada, sen ilmek ilmek adımı dokuduğun örmelerini başkalarına satıyordun.
en büyük farkımız ben gelmek için yırtınıyordum burada; sonsuzlukta bir solucan deliği arıyordum. sana ulaşmak için bir kapı yalnızca.
sen daha adımın son harfini duyduğunda bırakmıştın peşimi, ben zaten sana gelmeyecek olandım. mühürü sarıp sandıklara kaldırdın, acıyı tüm ömrüne yaydın, gündüze maske takıp gecelerde kan ağladın ama bıraktın. savaşmak aklının ucundan dahi geçmedi.
sana göre biz zaten hiç olamayacaktık.