bugün
yenile

    asosyal itiraf

    1
    +
    -entiri.verilen_downvote
    ölümden sonrası ya da doğumdan öncesinde değil, tam da yaşadığım şu günlerde beni dört bir yandan esir almaya kararlı mutlak yalnızlığı yaşıyorum. buna karşı gelmeye çalışıp hayatımın sorunsuz geçtiğini sandığım günleri hatırlamak işe yaramıyor; ben böyle değildim, biz büyüdük ve kirlendi dünya edebiyatı yapmak bile kurtarmıyor artık çünkü bir kafese alındım, dünyevi ve hayırsız bütün ilişkilerden koparıldım, bir mağaraya tıkıldım ben. burada afilli cümleler yazamıyorum, vakti zamanında sadece kendime ait olan bir blogum vardı ve artık orada bile rahat değilim. işte böyle böyle dolup taşma raddesine geldim ve o amına koyduğumun bir satırını yazamadım. bu gerçek bile o kadar koyuyor ki. bazen öptüğüm kızları düşünüyorum, çaldığım birkaç hayatı ve şu anki mutlu görüntülerini sosyal medyalardaki fake hesaplarımdan izliyorum. cesaretin yok mu kimseye nasılsın demeye be diye kızıyorum kendime, tartışıyorum. şükür kelimesini bolca kullanan telkinler işe yaramıyor, keşke yapabilsem değil mi? sanırım o derece iyi biri değilim, şükretmek bazen çok zor. en nihayetinde insanım işte, olmayınca olmuyor. ateşin keşfinden önce ölen bir adam misali, öyle şaşkınım doğduğumdan beri. ulan bir de insan kendini sevmeli derler, evet severdim. ama inanın artık aynaya baktığımda kendimi göremiyorum.
    ... diğer entiriler ...