"i̇nsan sevgilisinden ayrılınca anlatası geliyor daha taşa haykırası geliyor"
bu cümleyi 19 kasım akşam 9 civarı aldım. i̇nsan haykiramiyor sevdasi büyük olunca. i̇çindeki umutsuzluğa uygun kelimeler bulamıyor. konusmaya çalışırken kekeliyor ve sonrasında birkaç damla gözyaşı döküyor. kelimeleri kuvvetli cümleler haline getirip konuşmaya karar verdiğinde derin bir iç çekerek başlar zaten anlatmaya. anlatmaya çalıştıklarını boşverin orda o kisinin hissettiği duyguları bulamazsınız. o iç cekiste saklıdır anlatılmak istenen. derinliginde ve ses tonunda. elinde ki sigaranın bittiği sürede saklıdır anlatılmak istenenler. raki edebiyatını sevmem ama kadehi tutusunda saklıdır söylemek için cirpindigi cumleler. en çok ise gözlerinin altında bellidir duyguları. konuşmak ağızın dilin işidir ama en cok göz pinarlari anlatır sevdigini. her dakika telefonu gozlemesiyle anlatır. her saniye paranoyak bakislarla etrafı gözlemleriyle anlatır duygularını. bu zamana kadar susmayı tercih ettim. çünkü konuşmanın içimdeki ateşi söndüreceğini sanmıyorum. bogacagini bilseydim o sözlerin icimde ki ateşi ne ağzım susardi ne de gözlerim bu denli dolardı. anlattıklarımi özetliyorum ki iq seviyesi düşük olanlar varsa anlasınlar. eğer sustugumdan anlam cikarabilseydiniz sessiz olmama dünyayı çoktan yakmış bir duble de bana kaldirmistiniz.