dertleşecek kimsem yok.
harbiden yok abi. herkes dalgasına bakıyor. ulan gözlerinin içine bakıyorum, yardım istediğimin farkına varmıyorlar. insanlar neden suratlarına bağırılmadan hiçbir şeyi fark edemiyorlar? bir kişi çıkıp düşünmüyor; ''bu adamın alkolle arası yoktu, şimdi niye tek başına içiyor sürekli'' bukowski'nin dediği gibi; ''müşfik davranmıyoruz birbirimize''. burada bir kaç insan çıkıp yazıyor ama olmuyor abi. insan bazen sırtında sıcak bir elin varlığını arıyor. bazen içimi dökeyim diyorsun, yarım ağız cevaplar alıp, iki dakika sonra bi geyiğin içinde buluyorsun kendini. insanlar çok garip.