cüzdanı her daim montun iç cebinde tutmaktır,
montu her zaman vestiyerde en üste asmaktır,
ayakkabıyı her zaman ayakkabılıkta en hızlı ulaşabilir yere koymaktır,
bağcıkları hızlı bir şekilde bağlayabilmektir,
kapıyı sertçe çekmek değil; usulca kapayıp yokluğunu hissettirmektir.
merdivenden inerken geriye dönüp bakmamaktır.
sokağa gecenin 2 sinde indiğin zaman, kedilere bile selam verememektir bu eyvallahın olmaması.
tek bir kişiye özeldir bu kelime, ona da en özel zamanda kullanamamaktır.
son kez sarılmak değil; hiç belini kavrayamamaktır.
kavradığın beli bırakmamaktır.
gecenin 3 ünde çisileyen yağmur fonunda can yücelden bir şiir okumaktır;
hem içinden okumaktır, hem sokağı titretecek kadar bağırmaktır.
kimseye eyvallahın olmaması, yaşanan tüm duyguların en rezilidir.
"gel" demek değil; "gitme" dememektir kimseye eyvallahın olmaması.
sıkılan dişte değil; bakılan ufukta saklıdır umudu,
titreyen dizde değil; çekilen tespihte saklıdır sabrı,
konuşulan kızlarda değil; akılda kalan son isimde saklıdır sevdası.
çok rezalet bir durumdur. kimisi buna özenirken;
bu illetten kurtulmaya çalışmaktır.
bilinmeyenin de dediği gibi:
bir kere kafası atınca, her gelene yol vermektir