Geçen gün annemi ziyarete gittik ablamla, moral olsun diye. Kapının önünde de çocuklar oynasın diye park yapmışlar. Parkı ben annemin yanından ayrılırken fark ettim. Durdum şöyle bi, baktım ablama, usul usul yanaştım parka doğru. Atladım abi salıncağa: "salla kız" diye bağırdım ablama. Parktaki tüm çocuklar döndü bize bakıyor tabii. Anasını satayım ne zamandır içimde kalmışsa artık. Bir sallanıyorum orada allah affetsin. O minicik kabzenin içine oturdum. Boy 180, ayaklar sürekli yere değmesin diye firavun heykeline döndüm zaten. Havada bir salınışım var sözlük anasını satayım saçlarım ahenkle dans ediyor, kollarım electro dans ile meşgul filan.. Tarifsiz..
Deli gibi ulan, deli gibi seviyorum salıncağı şu kadardan beri. Ama artık istemiyorum anlamıyor musun? Hayatım boyunca içinde sallanamayacağım bi salıncağı sevmek istemiyorum ben. 34 yaşındayım, bi salıncakta sallanmayı sevdim; çok saçma. Çok saçma ulan her parkta görüyorum, dokunamıyorum, içim gidiyor sallanamıyorum çok saçma.
Sizi bilmem ama ben artık sallanabileceğim bi salıncağı sevmek istiyorum. Sabahları onunla eğlenmek istiyorum. çocukları salladığım bir salıncak istemiyorum ben, sallanabileceğim bi salıncak istiyorum.
il ya bok u tu est' France's