23 yaşındayım ve hayatımda ilk defa bu yıl kendi evim oldu. zor bir insan olduğum için de ev arkadaşı istemedim. annem benimle birlikte otobüse atlayıp geldi. 1 aydır yanımda kalıyordu. memlekette babamı bırakıp geldiği için 2 haftanın ardından babam başladı annemi çağırmaya. annem kıyamadı bana üzerine 2 hafta daha kaldı. bugün otobüse bindirdim annemi daha gitmeden özlediğimi hissettim. ağlamaya başladım. annem de ağladı, kurban olduğum. eve dönene kadar ağlamaya devam ettim. üzerinden 6 saat geçti hala bunları yazarken gözlerim doluyor. 60 yaşıma da gelsem annemi özlediğim için ağlarım bunu anladım. diyeceğim o ki annenizin kıymetini bilin. olan var olmayan var, olup da uzakta kalan var. şu evden bir kurtulsam, ailemden bıktım gibi lafları da bir kenara bırakın. hazır yanınızdayken gidin bi sarılın. kıymet bilin. hadi selametle.