son günlerde çok büyük bir boşlukta olduğumu hissediyorum. artık bana fazla gelen yükler beni yıkıyor. daha fazla dayanabilecek gücümün kalmadığının farkındayım. mutlu olmak bir cennet kadar uzakken, ölüm bir cinnete bakıyor. cinnet geçirmeme sebep olacak şey bardaktan taşan birkaç damla. ama o birkaç damlayı da tamamen suçlamamak gerekir.
annem, babam bana gerçekten değer veriyorlar ama sadece değer veriyorlar. bana hem değer verip hem de zor anımda yanimda olacak beni kollayacak biri lazımdı ama artık ona da gerek kalmadı. kim gelse güvenmeyeceğim onun farkındayım.
peki beni bu şüpheciliğe iten nedir ? yaşadıklarım mı, yaşayamadıklarım mı ?
biri bir şey diyor hemen altında kötü bir neden arıyorum. kimseye ama kimseye güvenmiyorum. i̇nsanlardan uzaklaşma sevdasına kapıldım. ama olmuyor yapamıyorum. şu an ne dediğimi kendimde bilmiyorum. belki bu entriyi göndericem belki de silicem çok kararsızım. evrende cok fazla yer kapliyormus gibi hissediyorum. kocaman şehir ruhumu bunaltıyor. kaç yıldır tanıdığım insanları artık tanıyamıyorum. birikip birikip beni yıpratan şeyler oluyordu evet ama hani ben umursamaz bir insandım ? neden şimdi en ufacık bir şeyi bile gönlümde kaktüs tarlasına çeviriyorum ki ?
sırtımda bir sırt çantası, içinde de dünya. kilometrelerce yürümüşüm öyle yorgunum