üzerimdeki ölü toprağı atıp bir şeyler hissetmek istiyorum artık.
uzun zamandır dolu dolu hissettiğim bir duygu yok. buna sevgiden nefrete varana kadar bütün duygular dahil. şarkılar da kar etmiyor artık, şiirler çürümüş gibi. ya da benim algımın tadı kaçmış, neyi tatsa farkına varamıyor o şeyin lezzetinin.
bazen sırf herhangi bir duygumu yeniden gün yüzüne çıkartmak için kamuya açık alanda kendimi rezil etmek ve sonra da bir köşede doya doya utanmak istiyorum. hani yeter ki bir duygu olsun, fark etmez artık iyi olup olmadığı. kötü duygular bile aslında güzelmiş lan. yaşadığını hissetmeni sağlıyorlarmış. zaten hazır yemekleri bile acı severim. ağzım yanar ama yemek yediğimi hissederim. en yoğun olan tat acı çünkü. acı yemekten sonra dakikalarca kalıyor damağında, yatıya gelmişcesine. öyle samimi, öyle vefalı.
insanlardan kaçıyorum. zamanında sevdiğim, sözüne güvendiğim, uğruna emek verdiğim insanlar oldu. vakit ilerledikçe açığa çıktı çoğunun riyakarlığı. ve onlara kızamıyorum. bile bile ladesti bu. her insan gün gelir seni üzer. onlara seni üzme imkanını sen kendi ellerinle verirsin. sen bile kendini üzüyorken, başkalarının seni üzmesi içten bile değil. ki biliyorum ben de çok insanı üzdüm. ama üzüldüğüm kadar üzmediğim için vicdanım olmaması gereken kadar rahat.
insanlardan kaçma çabam da çözüm değil. en çok kaçmak istediğim insana gelince duraksıyorum. kendimden kaçamıyorum. bu kaçamamanın yanında, diğerlerinin esamesi bile okunmaz. doğdum doğalı bırakamadım kendi yakamı. zaten kim bırakabilmiş ki?
öyle işte.
link