asosyal itiraf

ne yazacağını bilememiş olanların durağına hoş geldiniz. burası itiraf değil düşünmeden konuşabilenlerin yeri olmalı. en azından bazı anlarda... şarkılar... bazen çok tehlikeli olabiliyorlar. hiç olmadık bir anda çıkagelen o arızalık şarkılar. onlar da olmasa insan ruhunu fark edebileceğimiz çok az durağımız olurdu herhalde. şarkılar bir durak noktası. durup nefes almak, dönüp arkaya bakmak için bir sebep gibi adeta. o her şey bitti denildiğinde hiç tanımadığın birinin çıkagelmesi gibi, birden hayatına girmesi gibi, son bir nefes gibi. yalnızlık kavramını yeniden yeniden tartıyorum her seferinde. yalnızlık nedir her seferinde yeniden yorumluyorum. bazı insanlar için yalnızlık bir sığınaktır. yorgun düştüğünde, kaybettiğinde, üzüldüğünde, sinirlendiğinde saklanmak üzere durduğu bir mağara kapısıdır. yalnızlık çoğu zaman insanların sana verdiği hasardan kaçma denemesidir. bazen de öyle değildir, bazen de tam aksidir. kendimi karantinaya alıyorum. tüketiyorum her şeyi, her umudu. sanki bütün köşeler kapılmış ortada kalmışım gibi eritiyorum zamanı. ben soyutlanmayı rahat rahat kendime zarar verebilmek için seçiyorum galiba. kendimi tüketirken başkalarının da sebebi olmak istemediğimden yapıyorum bunu galiba. biliyorum çünkü yakıcam bütün gemileri günün sonunda kimseyi bu limanda bana hapsetmek istemiyorum. ya aslında durum ne biliyor musun? ya anasını sikeyim boş verelim olmaz mı ha? valla diyorum vazgeçtim anlatmaktan. şarkılar diyorum şarkılar. dikkat etmek lazım. ummadığın anda tek bir cümle seni balkondan aşağıya fırlatıp sümük gibi yere yapıştırabiliyor. şarkılar diyorum. bazen çoğu insandan çok daha lazım, çoğu insandan çok daha tehlikeli olabiliyorlar.