dün spor salonunda bir şey fark ettim hani herkesin bir dönüm noktası vardır galiba onlardan birini yaşadım. sıradan kardiyo günümdü ama içimden hiç koşmak gelmedi süreye baktım 10dk geçmiş 15dk daha vardı bırakmak geldi aklıma siktir et bırak nolcak ki sanki ''kimin için koşuyorum... '' o kimin için koşuyorumu içimden geçirdikten sonra bir şeyler oldu. önceden de spor yapardım ve kardiyo günleri benim için eğlenceli geçerdi. acı çekerdim ama o acıyı severdim. çünkü bir amacım vardı. beni beğenmeyen birisine kendimi beğendiricektim hep hayalimdi istediğim o vücudu yapıp karşısına dikilicektim. koşu bandının üzerinde bunları düşünürken o kişi için yapmam gereken her şeyi yaptığımı kendimi tükettiğimi ve aslında bir hiç uğruna yaptığımı '' kendim istediğim için '' koşmadığımı fark ettim. ortalama 1-1,5 yıl birisi beni beğensin, diye götümü yırtmıştım ama şimdi ise bir amacım oldugunu farkettim. okuduğum bölüm
gereği, kas kütlemin yüksek olması gerekli herkesi bir kenara koyabilirim ama bölümümü seviyorum ve ileride adam akıllı fizyoterapist olabilmek için spora devam etmem gerekli olduğuna karar verdim. eğer dün o içsel konuşmamı yapmamış olsaydım buyuk ihtimalle spor salonu üyeliğimi iptal ettiricektim. bir taraftan da kendi adıma üzüldüm. 1-1,5 yıl isteğim dışında birisi beğensin diye götümü yırtmıştım. sonuç ise o bir başkasına sarılıyor ben ise mesleğime. dün gece çok düşündüm bu kadar bir şeyler yaşamak için uğraşıp kendimi yıprattığıma karar verdim. hatırlıyorum da ağırlığın altında son 1 tekrar çıkarabilmek için ağladığımı, 5 dk daha fazla koşabilmek için kalflarıma krem sürüp koştuğumu. o kişinin ismini haykırarak koştuğumu daha dün gibi hatırlıyorum. hayalimdi tekrar karşılaştığımızda bir şeyler hisseder belki lan bir şansım olur karşısında diye kendimi ezdiğimi farkettim. salaklığıma doyum olmuyor evet. bu anlattıklarımı kendim için yapabilir miydim bilmiyorum geçtiğimiz yıllarda ama, şuanda kendim için yapmak dışında başka şansım yok. özür dilemem gereken bir kişi varsa o da kendim.