bir aşkın en acı verici yanı ayrılık hali değil özleme hali bence. nankörüz insanlar olarak. doyumsuzuz. üç ay öncesinde varlığını bile bilmediğin şey gün geliyor nefes alma sebebin oluyor. hayret vericiyiz aslında ama hayret etmeye alışkın değiliz çarçabuk kabulleniyoruz tüm olanları. oniki yaşımdan beri taksim meydanına gidip geliyorum. bu meydanda alkışlandım şarkı söyledim beğenildim haykırıldım haykırdım sevdim aşık oldum ağladım kustum acıdım yumruk kaldırdım protesto ettim kaybettim kazandım kayıplar verdim. bu kadar şey yani tam onsekiz yıl silindi. bir tek seni ilk gördüğüm an kaldı geriye sevgilim. şimdi ne zaman ayak bassam seni beklerken üşüdüğüm an geliyor aklıma bir titremedir sarıyor içimi. insan otuzundayken yani büyürken böyle sevmemeli seni sen yapan tüm geçmişi silip böyle bağlanmamalı. ama insanız konu aşk ise kendimize bile nankörüz. belki hiç kavuşmak olmayacak kaderimizde yine de bil ki tertemizim sayende. bana çocukluğumun tertemiz anılarından başka bir şey kalmadı sen beni sevince.