kalp dediğin bilir imkansızlık şiirini
bilir de ya gözlerim?
en yaralı yerim benim
gözlerim gözlerinsiz kalınca ben sabahı nasıl ederim?
kararmaz mı bütün dünya bir ömür?
ya nasıl öğreteyim sendeki imkansızlığımı ellerime?
bir an bile kavuşmayan ellerimiz nasıl da yıkmakta bunca şeyi
ne tuhaf...
oysa benim başım en çok senin göğsüne yakışırdı
başım ki tam omzuna yatmalıktı
ben artık bu yetim başla hiçbir hayale ağlayamam
sonra boynum...
ki dalından düşen bi yaprak...
mevsimsiz sürgün yedim senden ayrı bir ömre doğarak
insan yalnız kalbiyle sevmez ki unutmaya ilk ordan başlasın
unutmak kör kuyu,unutmak dipsiz karanlık...
aahh aaahh...
nerden başlamalı unutmaya seni bilmem ki
senden başladım unutmaya kendimi
desem ki ne aşk,ne imkansızlık,ne ayrılık
olmak istemiş de olamamış bir erik sancısı bizimkisi...