küçükken ramazanda teravih vakti dışarı çıkıp caminin yanında tüm çocuklar toplanıp yaptığımız bir olaydı. bir de bizi sürekli kovalayan bir adam vardı milleti rahatsız ediyoruz diye sanırım ama alakası da yoktu. bisikletle kovalardı biz de bir yandan kaçar bir yandan zillere basarak kaçardık ama ben genelde arkadaşlar zile basıp kaçınca elimi cebime koyup yürümeye başlardım çıkan olursa abi şunlar yaptılar derim diye takmazdım.
edit: aslında o adamın bizi kovalaması o kadar hoşumuza giderdiki bir süre sonra kendimizi kovalatmaya başlamıştık. şu olayın verdiği mutluluğun yarısını şimdiler de bulamıyorum büyümek bu kadar boktan bir şey işte.