yarın işe başlıyorum. pek hakikatli bir itiraf değil sanırım şöyle vurgulayayım, yarın ilk iş günüm.
i̇çimdeki her hücre çamaşır ipi gibi gergin. i̇nsan lisenin ya da üniversitenin ilk günü de heyecanlanıyor ancak en azından ne yapacağını biliyor. öğrenci olmaya alışkın bünyem bir ofiste sabah dokuzdan akşam altıya kadar ne yapacağımı pek kestiremiyor. dilekçe mi yazdırır yoksa uyapı mı öğretir, acaba kendi masam olacak mı, topuklu ayakkabı vurursa ne yapacağım, sabah kahve içebilir miyim, bunun için izin almalı mıyım, sahi öğlen ne yiyeceğiz? ya mutsuz olursam? üç bıcır köpeğin olduğu deniz manzaralı bir villada şimdilik tatlı görünen insanların arasında mutsuz olma ihtimalim azdır diye temenni ediyorum. ama ya mutsuz olursam ya bu işi severek yapamazsam?
tüm bu gerginliğin içinde sen neredesin? hiç hiçbir yerdesin. yarın gelsen bu hiçlikten çıkılır mı, çıkabilir miyiz, peki ya tüm bunları sen ne kadar düşünüyorsun? belki de hiç, hiç düşünmüyorsun.