bugün eski okulumdan bir çocuk mesaj atmış. "çok özledim seni okulun her yerinde sen varsın. sanki hep yanımdasın ama yine de özlüyorum seni. seni seviyorum." yazmış. benim için ağladığına bizzat şahit olduğum biri. kendimden nefret ediyorum sözlük nasıl bir insana kendimi böylesi sevdirmis olabilirim ki teneffüslere bile çıkmazken. nasıl olur da daha önce selamlaşmadığım biri beni bu kadar sever. birinin benim yüzümden acı çekmesi bana çok koyuyor be. bir insanın hayatını çıkmaza sokmak beni çıldırtıyor. ama işin kötü tarafı bunun için hiçbir şey yapmamış olmam. umarım her zaman mutlu olur..