"öldük, ölümden bir şeyler umarak,
bir büyük boşlukta bozuldu büyü"
demiş şair. ben de "doğduk, hayattan bir şeyler umarak, bir düş kırıklığıyla bozuldu büyü" diyeyim, kelimeleri çarpıtarak. sonra da o bozuldu sandığım büyünün hep benimle olduğunu fark edişimi anlatayım vaktin varsa. kafamda bölük pörçük fikirler, akıl yürütmeler, hepsini harmanlayıp matematiksel hesaplara girip kazançlı çıkmalar. ve tüm bu muhasebelerin sonu, feylesof serdar ortaç'ta bağlanıyor; hayaaaat beni neden yoruyosuuuun?
şimdi gerçekten dönünce geçmişime, o günlerdeki gibi görüyorum her şeyi, o saf mutlulukla. gerçekten ne mutluymuşum çocukken, ne güzel bir ailem varmış, ne güzel bir babam varmış, ne güzelmiş benim hayatım. ve o zamanlar istediğimden fersah fersah uzakta olan şu an durduğum yer, olmak isteğim yermiş meğersem. ya da elimdekiyle mutlu olmayı öğrenmişim, öyle de sen ona, o da kabulüm
bu satırları okuyan arkadaşım; biliyorum çok büyük hayallerin var senin. mutlaka çok büyük şeyler yapacaksın, çok büyük paralar kazanacaksın, çok yakışıklı erkekler/çok güzel kızlar olacak hayatında. her boku biliyorsun değil mi? evet, al bak bu (masanın altından). bu hayat dediğin götü boklu sen neysen ona bir gram katmayacak. o güzel insanlar o güzel atlara binip gideli çok olmuş kardeş. şanslıysan, sana aşkla bakan bir adam/kadın olur yanı başında, yeter başından artar. çok büyük manalar yükleme hayata, bu kadar goygoydan sonra asıl diyceem o, kabuğumuzun neyle gezdiğinin, neyle ambalajlandığının bir önemi yok, bağırsağında aynı boku gezdiren canlılarız.