asosyal itiraf

bugün bi anda bir hüzün çöktü üzerime, durduk yere. uyumak istemiyorum yine. kendimi kandırmaya çalışıyorum, kendime bile itiraf etmeye korkuğum şeyi buraya yazıyorum, kusura bakmayın. bütün neşem gitti, kendimden beklemediğim kadar çok insanla tanıştım, eğlendim, güldüm. sonra hastalığım gelip dedi ki: "hayır sen uzun süre böyle mutlu olamazsın, buna izin veremem. bazen çok üzgün, depresif bazense enerjik, neşeli olacaksın." dedi. ben inanmak istemiyorum. tekrar o ilaçlarla halsiz düşüp bütün gün boyunca oturmak ve uzanmak istemiyorum. ben mutluyum bu aralar. böyle kalsam, hiçbir neden olmaksızın ya da küçücük bir nedenden dolayı sinirlenmesem, üzülmesem, uzak durmasam insanlardan ne olurdu ki? sadece bir yönünü yaşasam bu durumun. özgüvenim olsa, aklıma gelen bütün çılgınlıkları yapsam, mutlu olsam, az uyusam ama uyumadığım zamanlarda da eğlensem, mutsuz olmasam. korkuyorum. bu da ikinci itirafım olsun. daha kötü olacağım diye çok korkuyorum.