uzun bir aradan sonra ilk defa gördüm onu. yine aynı, her şey aynı. bakışı, gülüşü, konuşurken dudaklarının kenarında oluşan çizgiler. onu hatırlamama olanak sağlayan her şeyi yerli yerinde. ben de bir şeylerin yıkıldığını düşünüyordum aslında. hala bir gülüşüne, dudaklarından dökülecek tek bir söze içimdeki dağların tuzla buz olacağını düşünmüyordum. onu gördüğüm zaman, varlığını hissettiğim ufak bir anda bile içimde yer edinmiş ve bana zarar veren bütün hisler saklandıkları yerden çıkıyor, her şey yeniden canlanıyor işte. ne yaptı da bu kadar sevdim diyorum bazen. aradığım cevabı ise ne sorduğum soruda bulabiliyorum, ne de sorunun sahibinde. tek cevap var oda benim. nerede yanlış yaptım da kapıldım bu rüzgara? nasıl oldu da savruldum durdum bu kıyılara. her şey bir sözle çiçek açacak kadar mı gün yüzündeymiş yani? hiç mi başaramamışım derinlere gömmeyi o duyguları? eksiklerimi tamamlayabilmek adına çırpındığım, çırpınmayı göze aldığım çukurda boğuldum. ne bana bu acıları yaşatanı gömebildim bu karanlığıma, ne de bu karanlıktan kendimi çıkarabildim. gün geçtikçe kan kaybederken, sadece bir yara daha açmasına izin verdim işte hepsi bu.. ne bir kurtuluşum var, ne de bir el uzatanım. bütün bu acılar bir gün geçer mi bilmiyorum ama bir daha kendi yangınımı söndürmeden kimsenin yangınına el atmam. gözüm kapalı girecek kadar aptal olmam. i̇şte bunu çok iyi biliyorum. yeniden ve yeniden söylüyorum.. eğer bu yazıyı okuyacak olursan sadece şunu bilmeni istiyorum. kör değilsin ama görmüyorsun. yangınında ölüyorum ama görmüyorsun.. seni seviyorum...