uzun süredir yalnız bu kardeşiniz kimseyi almıyor hayatına, tabi arada tanışmalar falan oluyor karşı cinsle ama hep bir şeyler eksik kalıyor(du). olmuyordu yani, muhakkak bir şey muallakta kalıyor ve başlamadan bitiyordu.
sonra bir şey oldu ve biriyle tanıştım öncekiler gibi değildi.
ben olgun bir insanın ne istediğini bileceğine ve bu şey karşısına çıktığında farketmek için aylara ihtiyacı olmayacağını düşünüyorum.
nitekim öyle de oldu, tesadüfen karşılaştık ve tanıştık. ilk bakışta "bu o dedim, kesinlikle o aradığım kadın bu" .
konuştuk, konuştuk... gün geçtikçe daha da hayran oldum. aşık oldum. dünyanın en güzel hissiyatı değil mi bu? mesaj gelince eli ayağın titriyor, sesini duyduğunda içinde bir şeyler hareketleniyor, ,için içine sığmıyor. böyle bir duyguyu kaç kez tadabilir ki bir insan yaşamı boyunca? kaç kez "bu o " diyebilir...
neyse sevgili arkadaşlar sayfalarca onu anlatabilirim. hayallerimin merkezinde nasıl yer ettiğinden, aldığım nefese nasıl tesir ettiğinden bahsedebilirim. belki de 27 yıllık yaşantımın en güzel anlarının onunla geçirdiğim anlar olduğunu söyleyebilirim.
sonuç mu ? yıkıldık arkadaşlar, hayallerimiz yerle bir oldu. kaybettik.
yine, yine olmadı. ve ben artık güvenimi kaybettim.
daha fazla uzatmayacağım, bunları anlatmam lazımdı okuduysanız teşekkür ederim.
(not: belki birgün olur da dönerse, bu ateş yeniden yanarsa, bu yazı mutluluk içeren cümlelerle güncellenecek.)