"ne acaib bir zamandır hiç yaranım kalmadı
yariğarım çıktı ağyar hiç gümanım kalmadı
gül gibi güldükçe güller açılırdı bir zeman
ağlamadan ğayri şimdi hiç emanım kalmadı
bir onulmaz derde düştüm asla yoktur çaresi
akl-ü fikrim bitti gitti hiç izanım kalmadı
bir acaib rüzigar esti bahar-i ömrümde
erdi hizan gönlüme hiç hoş zemanım kalmadı"