gerek prensesler gibi yetiştirilmem gerek benim sessiz sakin bi yapım olmam nedeniyle hiç bi zaman iyi kavga eden biri olamadım.
ergenlik yıllarımın en yoğum dönemleri brusli filmleri izleyip odamda terör estirdiğim yıllar. misafirlikte baş okşama hamlelerinden kavisle kurtarıyorum kendimi, uçan tekmeyle lamba yakmalar, kapı açmalar... "dövmek için yaratılmışım" . bruslinin kavga esnasında çıkardığı sesleri taklit ederek geçiriyorum günlerimi.
bi gün evden uzaklaştım, bilmediğim bi mahalleye gittim. okul duvarı üstünde yürüyorum, piçin biri arkadaşlarının gazı ve benim yalnız yabancı olmam sebebiyle oturduğu yerden taş atıyor. duvardan indim, hesap sormaya yanına gittim, "biz burda yabancıları pek sevmeyiz" gibisinden bişeyler söyledi. ne olduysa birden kavga başladı, sağlam vuruştuk. koluyla boynumu kıstırdı. ben de alttan karnına vuruyorum. piç korkusuzdu ama bişeyler eksikti de ondan. kavgalarım uzun sürmezdi. eksik birşey vardı. yabancılığın verdiği çekingenlikle brusli seslerini kullanmayı unuttuğumu hatırladım. fakat boğazımı koluyla kıstırdığı için sesi istediğim gibi çıkaramıyor, hırlayan köpek sesine benzer sesler çıkarıyordum. dedim ya arada remixlerdim diye, kaplan + brusli sesi çıkarayım bari dedim. böyle sesler çıkarmaya başlamamla çocuğun küfürleri durdu. sanırım bi kaç saniye ne yaptığımı anlamaya çalıştı. sonra sertçe boynumu bırakıp beni bi kaç adım öteye fırlattı. son derece sinirli ve şaşkın bi şekilde bakıyordu. sanki çok büyük bi hata yapmıştım. kavga boyunca ilk defa korktum ve şaşırdım. elini kaldırdı, "sen mal mısın oğlum, ne biçim sesler çıkarıyon, siktirgit amk, deli misin la sen, dövüşmem ben senin gibi bi malla" deyip sinirle gitti. o günden beri kimseyle ağız dalaşına bile giremiyorum.