gamze

ne zaman yüzümü asık görse, yanaşır gamzemden öperdi. anneannesi söylermiş küçükken, gamzeli bi insan gülerse eğer gören insanın bahçesinde bi yerinde bi tane gül açarmış. "bahçemizin güllere ihtiyacı var, gül bakıyım" derdi banada. 6 ay oldu, 6 aydır hiç gül açtırıyorum. çünkü o yok artık. sakal bırakmaya başladım gittiği günden beri. gamzemi kimse görmesin, bi dahada güller açmasın diye bi karar verdim. belki çocukluktur bu yaptığım belki aşırı nefret ama doğruyu yapıyorum. anneannesi yanılmış olamaz, onun görmediği gülü, onun bahçesinde açmayan gülü başkasının görmesinede ben razı değilim..