i̇nsanların sizi başkaları için ne kadar kolay harcayabileceklerini göreceksiniz, o zaman o insanlarla olan samimiyetinizi kesin.
ve yine
i̇nsanların, sizden başkaları için ne kadar kolay vazgçebeileceklerini de göreceksiniz, yine o zaman o insanlardan kaçın.
ne mi yapın?
kitaplar okuyun, bir kitaptaki karakteri hayal edin, üç-beş kuruşluk çizim yeteneğinizle çizmeye çalışın, bir çiçeğin taç yapraklarını dalındaki yapraklardan farklı kılan şeyin; renginin mi yoksa deseninin mi olduğunu, bir kelebeğin sağ kanadının sol kanadına simetrik oluşunu, bir çocuğun gülerken dişlerinin çirkin olup olmayışının çocuğunun umrunda olmadığını düşünün. i̇nce bakın hayata ama zarar veren insanları görmeyin.
öyle insanlara ihtiyacınız yok. zira bugünlere o insanlar sayesinde değil, kendi çabanız ve allah'ın takdiri ile geldiniz .
sizden vazgeçebilen ve sizi bir başkası uğruna harcanabilecek kadar değersiz gören bir canlıya sırf aynı popülasyondan geldiğimiz için "insan" demek de yüreği güzel insanlara hakaret olur zannımca.
onların aptal aşağılamaları ve yermeleri sizi üzmesin. ne kadar dibe batarsanız o kadar yukarı çıkarsınız. zira allah katında kendiyle övünmeyenler daha yukarıdadır.
son olarak;
kırdığı kalbin sahibinin ne kadar üzülebileceğini düşünmeden yaptığı hatanın kat be kat fazlasını yapan insanlar; ancak da önce hiç üzülmemi insanlar olabilirler.
çünkü onların kalpleri sadece bir başkasını üzebilecek kadar sert ve hiç üzülmeyecek kadar taştandır.
allah'a emanet olmak üzere.