siyahın yeri hep ayrı olmuştur bende. içimi, dışarıya en net şekilde gösterdiğimin belirtisiydi kanımca. bundan dolayı kıyafetlerimin hemen hemen hepsi siyah olmuştur.
çoğu kez insanların "yine mi siyah?" serzenişini duyduğumdan artık ne düşündüklerini dahi önemsemiyordum. o'na kadar. hayatım boyunca tanıdığım en renkli insandı o. yemyeşil gözlerine bakarken, sıla gibi "bana biraz renk ver" demiştim, hiç unutmam. sanırım o'na ilk kez seni seviyorum deyişim bu şekilde olmuştu. onunla beraberken siyahı da unutmuştum. artık renk vardı hayatımda, kıyafetlerime de yansıyan. çok uzun sürmedi bu renk cümbüşü hayatımda. zaten güzel bir şeyin hayatımızda uzun sürdüğü nerde görülmüştü ki? her neyse konumuzda bu değil zaten. gitmişti. bana kattığı renkleriyle beraber hem de.
benimde siyaha dönmem uzun sürmedi. varlığında "bana biraz renk ver" şarkısını söylediğim insanın, yokluğunda "back to black" şarkısını söylüyorum. son olarak senin amına koyayım blake. bitti.