bana unutmayacağım bir anı bırakan bir akrabam vardı, şu entry de bahsettiğim
(#1131276)
haberi geldi birkaç hafta önce, kansermiş. herkes çok üzüldü tabi. burnundaki bir yara sebep olmuş kansere ve burnunu komple alıp, vücudundan alacakları parçalar ile tekrar bir burun yapacakmış doktorlar. sekiz saatlik bir ameliyat ile yaptılar da burnunu. herkes akın etti hastaneye nedense çok sevilen biriymiş. ben gitmemiştim çünkü ne sesini duymaya ne de yüzünü görmeye tahammülüm var. bugün ani bir kararla gittim hastaneye. yanlış anlaşılmasın ne affettim ne de yumuşadım. güzelce karşılandık o şerefsizin kızı tarafından. sadece bir kez yüzüne baktım ve yaşadığı acıyı görmek sanırım içimi rahatlattı. ben ona hiç beddua etmedim, kötülüğünü istemedim çünkü down sendromlu oğlu geldi hep aklıma; sadece allah'a havale ettim. ve bugün o herifin yüzüne baktığım 1 saniyelik kısımda allah'ın adaletini net bir şekilde gördüm. sırtımı ona döndüm ve camdan dışarıyı izleyerek düşündüm ama ne düşündüm gerçekten bilemiyorum. benimle konuşmaya çalıştı ama tek kelime çıkmadı ağzımdan onun için. yaptığı şeyin iğrençliği anladı mı? bilmiyorum. tavrımın sebebini anladı mı? bilmiyorum. gözümün önünde 3 sahne var. biri, ben çocukken onunla odada tek kaldığım o birkaç dakika; diğeri, seneler sonra karşımda yüzünü eğişi; sonuncu ise, bugün gördüğüm suratı.
unutmak istiyorum ama unutulmuyor. yalnız, sayesinde şunu öğrendim: allah'tan başka kimseye güvenmemeliymişim. herkes yaptığını ödüyormuş; ya bu dünyada ya öteki dünyada.