kul alnını yere değdirdiğinde, rabbinden başka kimseye muhtaç olmadığını kabullenir. secde ile sadece kafasını değil varlığını da toprağa indirir. rabbinin kendisine verdiğinden şüphesi olanın secdesi tam değildir; alnı yerde olduğu halde aklı yukarıda kalmıştır. hani "burnu havada!" denir ya... "yalnız sana kulluk edelim (diye) yalnız senden yardım dileriz!" dedirttiğine göre rabbimiz, kulluğumuzu o'na lûtufmuş gibi görmek yerine, o'nun bize lûtfu olarak bilmeliyiz.
(bkz: senai demirci)