şiir gibi kadınlar gördüm,
öylesine sessiz, öylesine mağrurdular
yalnızlık kokardı saçları
elleri terkedilmişlik
acıları uyanmadan önce uyurlardı
gözleri hazin hazin bakarken tavan sinemasına
elleriyle yalnızlığı tutarlardı
şiir gibi adamlar gördüm
yüzlerinde hiç sevilmemişliğin verdiği o ifade
saçları çaresizlik,
sakalları hüzün kokardı
türküler karışırdı gözyaşlarına
öylesine suskun, öylesine yalnızdılar.
ve bunlar hiç geçmezdi birbirlerinin
kıyılarından.
-sessiz mavi