bağıra çağıra ağlayabilmeyi diledim bugün. ailemin tek çocuğu ve üzerimdeki ilgiden dolayı 18 yıllık hayatımda ağladığım şeyler bir elin parmaklarını geçmedi. küçükten düştüğümde ağlardım.
yine küçükken sahip olmak istediğim ve olamadıklarım oyuncaklar için ağlardım.
bide dedem için ağlarım. çocukluğum dedemle geçti fazlasıyla düşkünüm dedeme ve ne zaman biryere yolculasak birbirimizi , ağlarım.
ve o'nun için ağladım sözlük. dedim ya bağıra çağıra ağlayabilmeyi diledim diye ; çünkü beceremiyorum ağlamayı. i̇çimden gelen saatlerce bağıra çağıra ağlamak. benim yapabildiğim gözümden akan yaşlar, boğazıma takılan şeyler ve sesimin çıkmaması. bide bana dost kalalım konuşalım sürekli arkadaşça dedi sözlük. tabiki düşmanım değil. çok seviyorum nasıl düşmanım olabilir ki? asıl sorun arkadaş gibi konuşabilmekte. "a" yazınca otomatikte klavyede "onun adı +iyelik eki" yazarken nasıl arkadaşça yazabilirim sana? hani demiştim ya sana "o kadar mutluyum ki yanımda sen yokken bile herşey senmişsin senleymişim gibi geliyor" diye, yine öyle sevgilim. fakat bu sefer çaresizlikten. nereye baksam seninle ilgili birşeyler görüyorum. şimdi yarın seninle nasıl arkadaşça konuşabilirim ? dilimde varmıyor söylemeye "konuşamıyorum içim acıyor" demeye...