mavi, maviydi gökyüzü
bulutlar beyaz, beyazdı
boşluğu ve üzüntüsü
i̇çinde ne garip yazdı...
garip, güzel, sonra mahzun
işıkla yağmur beraber,
bir türkü ki gamlı, uzun,
ve sen gülünce açan güller.
beyaz, beyazdı bulutlar,
gölgeler buğulu, derin;
ah o hiç dinmeyen rüzgar
ve uykusu çiçeklerin.
mor aydınlıkta bir çınar
veya kestane dibinde;
mahmur süzülen bakışlar
i̇kindi saatlerinde...
birden gülümseyen yüzün
sabahların aynasında
ve beni çıldırtan hüzün
i̇ki bakış arasında.
kim bilir şimdi nerdesin?
senindir yine akşamlar;
merdivende ayak sesin
rıhtım taşında gölgen var.