bir insanın annesini toprağa vermesinden daha kötü bir şey varsa o da annesi yaşarken ölmesini dilemektir. psikolojik rahatsızlıkları olan dünyayı zindan eden asla annelik yapmayıp tam tersi düşmanıymışçasına eziyet eden farklı şekillerde döven tek çocuğu olmasına rağmen hem fiziksel hem ruhsal acı çektirmeyi seven bir anne düşünün. bebekken her ağladığımda dayak yermişim o zaman başlamış dövmeye eline geçirdiği herşeyle kafama vurma gibi bi özelliği vardı süt dişlerim dayak yerken düştü 5 6 yaşlarımdayken canımın acısından bağırdım diye evden atmıştı küçücük çoğu evden atmıştı evet iyi ki ben kaybolmadan bi komşu bulmuş babama teslim etmişti. böyle hasta bi insanı babam 10 yıl zaptetti sonra ayrıldılar beni çok seviyomuş gibi annem velayetimi üzerine aldı ama asla bana bakmadı asla benimle konuşmadı dövmesi azalmıştı evet ama yine sevgiden annelikten en ufak bi belirti yoktu. anneannem bakmıştı 3 yıl babamda uzakta yaşıyodu sadece anneannem vardı hayatımda. babam beni özledi ve sırf benim için geldi annemle tekrar evlendi oo süper yeni bir başlangıç yapıcaz derken annem o eski günlere geri döndü döverken parmağımı kırdı ve hastaneye götürmesi için yalvardım hayır götüremem arkadaşlarımla buluşucam dedi sonra gidersin nolur dedim yalvardım canımın çok acıdığını dayanamadığımı söyledim ama o gitti. tek başımaydım elim alçıya alınırken orada ölmek istedim yerin dibine girmek bi daha çıkmamak istedim. babamda anneme karşı gelemiyodu ne yapacağı belli olmayan ruh hastası bi kadındı bıçak çeker sallardı babama öldürmeye çalışırdı bana bıçak çektiğinde kendimi odaya kitliyorum bir gün kaçamayıp annemin elinde kalmaktan korkuyorum bunlar fiziksel acılarım geçer ama o söylediği sözler o içimde açtığı yaralar asla geçmeyecek en çok ona üzülüyorum.