herkes "bir insan senin yaninda kaldikca mutlu olur, surekli kahkaha atar" diyor ama ben 17 senedir kendimle basbasayim ve hicsizlikten geberiyorum. en kotu taraf bunu kimseye anlatamamam cunku bunu gucsuzluk olarak goruyorum. surekli kendimi tutmaktan artik daral geldi. surekli kendimle olmaktan sikildim. kendi bedenimden dis gorunusum yuzunden degil, sadece bu beden benim oldugu icin nefret ediyorum. yeteneksiz, ne akademik ne de sosyal alanda basarili olmayan ve asla olamayacak bir insan parcasiyim. kadavra olsam daha mutlu olurdum.