geceye bir şiir bırak

ne yapsam değmiyor tenime ellerin. ellerinde intihara özenen çocuklar, gözlerinde derin bir kuyu… düştükçe ölüyorum en az üç yerimden. bir yağmur yağsa şimdi şehre, en mahrem anında yakalayıp geceyi, ele avuca sığan bir -şey- yapsak… bir buluş gibi, bir akım, bir şiir gibi… mutluluk canlanıp otursa yanı başımıza. ama… amalarla kesiliyor nefesim en tatlı yerinde. ne yapsam değmiyor tenime ellerin. aynı şeyleri düşlemek günah sayılmıyorsa, kaldığım yerden her daim seni özlüyorum. ve uzayıp uzayıp gözyaşlarımın sonunda, yere göğe sığdıramıyorum bu hüznü. her şeyi tersine giderken adımlarımın, gel de duyma soğuk duvarlar ardındaki sessizliği. ne yapsam değmiyor tenime ellerin. ne yapsam beklemiyor kapımda sesin. girmiyor içeri. bakmıyor, sevmiyor.