asosyal itiraf

ben bugün anneannemi kaybettim sözlük, çocukluğumu, bayram sevinçlerimi, can parçamı kaybettim. en kötü gününde, cenazesinde yanında olamadım, budur belki de en büyük pişmanlığım. sabahın köründe sanki o kötü haberi verecekmiş gibi çalan telefonun sesinde çaresizliğimle tanıştım, yalnızlığımla kaldım başbaşa, yutkunamadığım ve hıçkıra hıçkıra ağladığım anda. hayatımda ilk kez değer verdiğim birinin ölüm haberiyle yıkıldım, engel olamadım gözyaşlarıma, pencereyi açıp gökyüzüne doğru ona karşı olan haykırışlarıma. bugün aslında senin doğum günün, yeniden doğdun sen ve en güzel yerde, cennettesin. yalnız olmadığını biliyorum, şu an bizimlesin. seni seven kim varsa, senin sevdiğin kimler varsa...şu an ben bunları yazarken oradan gülümsediğini biliyorum, yüzündeki gülümseme hiçbir zaman eksik olmasın. çiçekler koyacağım mezarına, şarkılar yazacağım senin adına, dualar edeceğim en içten ve haykırıcam adını sonsuzluğa, yüreğimin en güzide semtinden. ağlamak yok, çünkü ben üzülürsem sen de üzülürsün biliyorum. daha fazla kırılmasın kalbin, daha çok yorulmasın ruhun ve asılmasın artık suratın, ne şu an ne de bundan sonra. elbet bir gün buluşacağız, biz gelinceye kadar iyi bak kendine ve yaşa artık özgürce, sonsuzluğunun geri kalan yıllarını. i̇yi ki doğdun pamuk yüzlü'm.