annem, oturduğum koltuğun yanına oturdu knedini öne çekti, yüzüne bakamadım. anne üzdüler beni diyemedim. annem olum anlataana diyor ben, gözyaşlarımı tutmaya çalışıyorum. anne yok bişey diyorum, anlat, var diyor. anne yemin ediyorum yok diyorum. ya oğlum niye üzüyosun kendini bu kadar anlat diyor. anne yok diyorum, gözyaşlarımı tutmak için kendimi parçalıyorum. en sonunda yenildim kendime. bıktatım kollarımı bacaklarımın üstüne kafamıda kollarımın üstüne koydum. annem üzüldü. annemi üzdün sen. üzülmüştür o. benim anneme bu yönümü gösterttin o şimdi koltuğa uzanmış arkasına dönmüş uyuyor. yanımda olmak istiyor. ve ona olan utancımdan, anne kalk yatağına yat diyemiyorum. sen beni üz, sikimde değil. ama annemi üzdün. bunu affetmryeceğim. hayla deliler gibi ve annem burnumun çekişine uyanıyor, tühlüyor olum yapma kendine diyor, uyuyor. i̇şte bunu unutmayacağım. hayatımın sonuna dek unutmayacağım.