hayatım boyunca hiç sevilmedim. aile sevgisi arkadaş sevgisi değil, aşk anlamında. bir kez olsun ne olursa olsun vazgeçilmeyen olmadım. sanırım iyi adam statüsünde olduğum için oldu. hangi kadın karşıma geçse ya yıllarca unutamadığı biri, ya yıllarını harcadığı, ya aldatıldığı halde affettiği ya da hiç ihtimal yokken beklediği adamları anlattı bana. ben bir kere bile bu cümlelere özne olmadım, tek çektiğim acı yalnızlık. onlar için omzumda ağladılar, başka adamların yaralarını dinledim. ben kimsenin omzunda yalnızım diye ağlayamadım. bunu basit görüyorlar, bana göre cehennem. kimsesiz değilim ama yalnızdım hep. anlamıyorum, bir insan hiç mi sevilmez, yalnızlığa mahkum kalır, anlamıyorum. şükrü erbaş'ın dizelerini bırakıyorum son olarak:
"kimseye bir anı olmadan geçtim
taş bile severdim
birisi tüy kadar dokunsaydı bana.. "