üzgün bir çocuğun yalnızlığı
kadar saydam kalabilseydim
ömrüm derdim ömrüm nasıl da
dolu geçmiştir ölebilirim artık
ölüm hiç de ürkünç gelmiyor
yaşanmışsa tüm yaşanacaklar
acı yitiriyor anlamını ve renkler
kül oluyor körleşirken gökboşluğu
bu dünya dünya mıdır hani
bildiğimiz o yamyam küresi
ki apis öküzlerinin çekip durduğu
bir cansıkıntısıydı önceleri
hantal ve gürültücü bir tehdit
gibi düşüyorken üstümüze
alaycı bir gülüş takılıyor yalnız
dudaklarımın hüzün kıvamına
ömrüm diyorum şimdi ömrüm
üzgün bir çocuksun sen ve yalnız
öyle kal çünkü bu dünyada
sana en çok mutsuzluk yakışıyor
(bkz: ahmet telli)