içimde bir çocuk çığlık çığlığa
erkekler ağlamaz
sustur içimdeki bu sesi
bırak akışına
her zaman istediğin
istediğin zaman olmaz
karışır aklın
çok cevap bulursun ama
tek bir soruya takılırsın
nasıl oluyorda oluyor işte
insan
bir kaç kelimenin ardına saklayabiliyor
tüm ızdıraplarını
çok bekliyor bekli
gelmiyor beklediği
sonra dönüyor türküsüne
bir arada tutmaya çalışırken aklını
en ummadığı yerden alıyor
en ölümcül yarasını
sonra acınmaz ya iyileşmek elinde olan insana
istemiyor insan
ne iyileşmeyi ne de
bir yabancının ona acımasını
sil baştan
başlamak istiyor bazen
duymak istediklerini duyamadıkça
susmayı öğreniyor
çünkü konuşmak günah
çünkü yazmak yasak
yazmıyor insan
boğazına düğümleniyor söyleyemedikleri
en derinine gömüyor
ve yaşamayı öğreniyor insan
dizlerinin üzerine düşüp
yeniden doğrulmayı
yediği her tokatla
her şeyi unutmayı
sevmeyi öğreniyor insan
herşeye rağmen
ve bir daha unutmuyor
bu yüzden belki de
hep bir umut karanlığında
ne zaman vazgeçse dürtüyor onu
hadi diyor
her kapanan kapı bir başkasını açıyor
yoksa yaşayamazdı insan
bu kadar hayal kırığıyla
yeniden başlayamazdı türküsüne
bıraktığı yerden
yeniden başlayamazdı mücadelesine
hic tatmasaydı sevgi denen illeti
belki de bu yüzden
insan önce sevmeyi öğreniyor
annesinden....