bir süre önce düzelmiştim. yemin ederim, bittiğini düşünmüştüm. boğulma hissi geri geldi. sesler, kişiliğe büründüler ve boğazımı tırmalıyorlar sanki. yaptığım her yanlışta omzumdan itip çelme takıyorlar bana. birkaç saniye mutlu olsam, beni mutsuz etmek için plan yapıyorlar. beynimde olup bittğini biliyorum ama onları bazen kontrol edemiyorum. ayrıca ironik olarak, en çok kaçtığım insanlara koşuyorum şu sıralar.
anne, beni affet. “gel.” dediğinde gelmeliydim yanına. zamanımız kısıtlı ve ben yeni anlıyorum. farkına varmam çok zaman aldı.