birkaç sene önce birini çok sevmiştim. yirmi küsur yıllık hayatında bir tane sevgilisi olmamış bu şahsiyetin hayatına o da dahil olmak istemedi tabi. ona rağmen sevmeye devam ettim peşinden koştum. ben kovaladıkça o da kaçtı bir türlü olmadı. onu severken içimde bir şeylerin değişmeye başladığını hissettim. evlilik belki ama çocuk sahibi olmak imkansız diyen ben o beni reddetmesine rağmen evlilikle ilgili düşüncelere dalıp bir kız çocuğumuzun olmasını bile hayal ediyordum. lakin ne kadar çabalarsanız çabalayın bazen kader yüzünüze gülmez. onu unutmak için çok çabaladım içimden bir parça kopar gibi hissettim. onu unuturken kalbimin atışını da unuttum sanki. dinlediğimde atışını duymuyorum gibi hissettim. ta ki birkaç ay öncesine kadar. yeni birini tanıdım. güldükçe mutlu olmaya başladım sürekli beraber vakit geçirmek onu yaşamak kalbimin attığını hissetmek istiyordum. onunda kırık bir kalbi beni arkadaştan öte görmeyen bir hali vardı. ve yine olmadı. arkadaş kalmayı denedik ama onu da başaramadık. geçen gün artık görüşmeme kararı aldık. tekrar attığını hissetmeye başladığım kalbim kayboldu artık. sırf yaşadığımı hissetmek için geceleri nefesim kesilene kadar koşmaya başladım. ancak o zaman kalbimin atışını duyabiliyorum. bu geceki koşuma çıkıyorum şimdi. kalbimin attığını hissetmek için bulabildiğim tek yolu denemeye.