vizelerim yeni bittiği için uzun zamandır yüzleşemediğim, yüzleşmek istemediğim duyguları açığa çıkarma vaktim geldi, ve muhtemelen de bunları yazdıktan sonra o duygularıma tekrar prangalar vurup karanlığa kapatıcam... mevlana'nın bir sözüyle başlamak istiyorum önce "allah, der ki; kimi benden çok seversen onu senden alırım... ve ekler , onsuz yaşayamam deme, seni onsuz da yaşatırım"... aslında tam olarak böyle bir dönem yaşadım, yaklaşık 5 senemi verdim ona, nefesim dedim, canımdan çok seviyorum dedim, geleceğim herşeyim vs vs dedim de yıllarca. hayallerimi, umutlarımı paylaştım, bütün ömrümü paylaşmayı göze aldım, iyi kötü tartışmalı tutkulu senelerimiz geçti, fazla ayrıntılarla uzatmıcam, bir gün oldu "konuşmak içimden gelmiyo" dedi, peki dedim üstelemedim, bende yazmadım ki belki özler de o yazar diye, yazmadı. hislerime güvenen bir insanım, bi sıkıntı doğduğunda içime altından her zaman birşey çıkar, böyle bi günde mesaj attım, nasılsın iyi misin napıyosun diye, "bursadan dönüyorum" dedi. kalakaldım öyle, niye haber vermedin dedim, "görüşmek istemiyorum" dedi. o an içimden yüzlerce belki de binlerce kelime,duygu geçerken dudaklarımdan sadece, "peki" çıktı. duygusal bir insan olduğumu da bildiği için, "sınavlarına çalış, zaten şu an konuşmaya hazır hissetmiyorum" dedi. bende salağım ya anlamadım, "allah'a emanet ol, konuşmak istediğinde yazarsın" dedim. 2 hafta oldu, her gün bakıyorum sosyal medyadan silmiş mi beni diye, hala duruyorum, resmi olarak bitti mi o da yok. eskiden olsa bunları yazarken düşünürken gözyaşlarıma hakim olamayacağımı sanarken şu an aşırı duygusuzum, kabullendim gidişini. peki ya döner de kusura bakma derse? işte o zaman bilmiyorum, bu kadar dik durabilir miyim? umarım bitirmeyi başarırım, seviyor muyum? tabi ki, ama zorlamanın da anlamı yok sanırım. dediğim gibi hayatımın geçip giden 5 yıla yakın zamanının ardından duygularıma da pranga vurma zamanım geldi. yazacak daha çok şey var belki ama gerek yok
başınızı ağrıttıysam affola...