küçükken yani 4. sınıf zamanlarından bahsediyorum. aşırı kilolu asosyal bir çocuktum. babamın beni sevmediğinden emindi. şimdi ise emin değilim o konuda. vardır ya bir abi figürü. bu koruyup kollayanlardan. benim öyle bir abim yoktu. benim abi dediğim pezevenk hep bu bahsedilen komşunun çocuğu vardır ya ondandı. liseye kadar başarılı liseden sonra marjinal fikirlerle kendini donatmış, ghetto dibi bir abim var. aramızda beş yaş var. bu sebepten sadece onun eski kıyafetlerini giymekle kalmış olmadım. sanki bizim ortak fikirlerimizden ondan fırlamış gibi oldu. hep özgüvensizliğimden ötürü hep onu suçlarım. neyse bilgisayar başında kös kös oturup şu anki skolyozumun temellerini atarken beni sevecek bi insan olsa diye iç çekerdim. hani evlenmelik diyorum. o zaman söz verdim kendime beni ölümüne seven birini bulursam bende onunla evlenicem diye. ama allah büyük, bana onlardan 4 tane verdi. bense sadece 1 kişiyi sevdim hepsinden ayrı... i̇şte o zaman anladım ki her dileğin istediğin gibi olmayabiliyormuş. i̇yi forumlar